Japanner in Bryce

Wij zijn niet beroemd. In het geheel niet. Maar we trekken wel regelmatig de aandacht. Zo vaak, dat ik me voor kan stellen hoe vervelend het kan zijn om wél beroemd te zijn. Als we onze fietsen ergens geparkeerd hebben, bijvoorbeeld om iets te bekijken, even uit te rusten of een boodschapje te doen, komen er vaak mensen (mannen) de fietsen bekijken. Als wij dan dichterbij komen, willen ze natuurlijk van alles van ons weten. Vaak eindigt het met een foto. Wat ze daar mee moeten, is me een raadsel. Vrouwen zijn vaak veel uitgesprokener over de geweldige prestatie die we leveren. Nu heeft het merendeel sinds haar twaalfde niet meer op een fiets gezeten, dus weten zij veel. Maar we laten het ons aanleunen. Het bontst maken de Japanners het (of de Koreanen, of de Chinezen, ik weet het niet.). Laatst moest Annette, nog nazwetend van een fikse klim, samen met een Japanse vrouw op de foto gezet worden door haar man. Het waarom werd niet helemaal duidelijk, ze spraken nauwelijks engels. En gisteren, in Zion, was net vóór ons een buslading Japanners losgelaten. Dan mogen ze even foto’s maken voor ze weer snel verder moeten. Midden op de weg draait een vrouw zich om, ziet ons aankomen, slaakt een kreet en zakt door haar knieën. Ze neemt als een razende foto’s terwijl wij voorbij rijden. Ik ben benieuwd hoeveel facebookpagina’s wij inmiddels gehaald hebben.