
Van mezelf weet ik dat ik mijn mening nogal stellig kan verkondigen. Maar ik ben wel bereid, denk ik, om die mening bij te stellen wanneer anderen een goed verhaal hebben. Maar alles werd anders toen ik de mevrouw ontmoette. Nou ja, ontmoette, ik kreeg met haar te maken. De mevrouw zoals ik haar noem, is de stem die ik hoor bij Google Maps in de navigatie-modus. Zij vertelt mij dus hoe ik moet rijden met de auto om te komen waar ik gezegd heb te willen komen. En ik doe dus gewoon wat zij zegt. Ik vraag niet om argumenten en als ik denk het beter te weten, ben ik toch geneigd naar haar te luisteren. En dat is eigenlijk best raar. Ik ben als automobilist opgegroeid met ANWB-borden en hun buitenlandse equivalenten. Daarop staat in ieder geval de richting aangegeven en vaak ook hoe ver je nog moet. Die borden worden nog steeds gebruikt. En dat wil nog wel eens wringen met de aanwijzingen van de mevrouw. Zo reed ik een paar dagen geleden door Parijs. Altijd weer een feestje. Wij reden op enig moment op de A86, richting Bordeaux, waar we ook daadwerkelijk naar toe wilden. Twee rijstroken gaan die kant uit. Twee anderen buigen naar links en één andere buigt naar rechts. Allemaal volgens de borden. Dan zegt de mevrouw dat ik rechtdoor moet op de A3. Dat zijn de 2 stroken die naar links gaan. Met geen mogelijkheid kan ik nog op een van die twee stroken terechtkomen zonder mijzelf aan enorme gevaren bloot te stellen. Ik blijf dus maar op de A86. Maar ik voel me wel schuldig en reageer dat ook af op de mevrouw: kan zij niet wat eerder richting aangeven? Dit is toch belachelijk! Ik wil me net schikken in mijn lot (gewoon de borden volgen…) als de mevrouw zegt dat ik rechts aan moet houden. Ook dat is de A3. Maar dan de andere kant uit. Nu breekt mijn klomp. Maakt de richting dan niks meer uit, als ik maar niet de borden “Bordeaux” volg? Ik geef de mevrouw de volle laag en blijf lekker op de A86. Uiterlijk stoïcijns, innerlijk behoorlijk borrelend. Vervolgens blijkt mijn keuze om ouderwets de borden te volgen een prima keuze. En eerlijk is eerlijk, de mevrouw schikt zich probleemloos in die keuze en vertelt me hoe het volgens haar vanaf nu verder moet.

De jaarlijkse kaasmarkt in Tabúa. Deze houden we er in!
In de tijd dat de mevrouw nog niet bestond, was het overigens ook niet makkelijk. De ANWB-borden gaven wel de richting aan, maar dan meestal alleen het volgende dorp. Of soms alleen dichtbij én heel ver weg. Zo kun je in Frankrijk in elk dorp wel een bord vinden waarop je kunt zien hoe je naar Parijs moet. Maar als je daar niet naar toe wil wordt de informatievoorziening karig. Voor een reis van pakweg Rheezerveen naar Vale de Além moest je dus een stel landkaarten kopen. En er voor zorgen dat er iemand naast je zat die met die kaarten overweg kon. En vooral dat laatste was lastig. Mijn relatie heeft juist op vakantie nog wel eens onder druk gestaan. Fietsvakanties waren onze redding. En dat brengt me terug naar de mevrouw. Die wil nog wel eens stiekem wisselen van de route voor de auto naar de route voor de fiets. Zo heeft ze me wel eens zonder blikken of blozen een fietspad opgestuurd. Gelukkig zag ik op tijd dat onze auto daar te breed voor was. Of ze denkt dat ik tolroutes wil vermijden. Het kan aan mijn dikke vingers liggen, maar soms twijfel ik aan de mevrouw. Het is altijd beter om boos te worden op de mevrouw dan op de vrouw. Op die manier heeft haar komst mogelijk mijn huwelijk gered. En waarschijnlijk wel meerdere….

Het verbrande kantoor van een varkensfokkerij. Ik wil hier nog eens rustig gaan neuzen.
Inmiddels heb ik ook de flexibiliteit van de mevrouw leren waarderen. Je kunt haar laten weten wat er niet juist is of wat er ontbreekt aan haar informatie. Zo wonen wij in een zeer klein gehuchtje. Drie huizen om precies te zijn, waarvan er één bewoond is. Het onze. Er zijn ook 2 straten. Wij zelf wonen aan een steeg (Travessa do Vale de Além) en net voor ons huis kun je rechtsaf de enige straat in (Rua de Vale de Além). De steeg eindigt waar wij wonen. De straat is slechts begaanbaar voor een hoog op de wielen staande vierwielaangedreven auto. Maar de mevrouw kende straat noch steeg. En dan zijn er meteen ook allerlei pakjesbezorgers die niet weten waar ze ons moeten zoeken. Want ook hun mevrouw weet niet waar ze het moet zoeken. En dat is vervelend. Dus heb ik via de app aan de mevrouw uitgelegd dat er in Alagoas een zijstraat is, Rua do Paraiso, die uitkomt op de Rua Maria do Carmo Duarte, alwaar je meteen rechts je keuze kunt maken uit de Travessa of de Rua van Vale de Além. En zie, na een aantal dagen bedenktijd, werden mijn aanvullingen geaccepteerd door de mevrouw. Ze weet ons nu dus te vinden. Wat echter blijft, is dat de mevrouw een Nederlandse mevrouw is met nul taalgevoel. Dus als ze mij vertelt welke afslag ik moet nemen, moet ik vooral letten op de richting en niet op de straatnaam. Daar is buiten Nederland meestal geen touw aan vast te knopen. Er blijft dus nog iets te wensen over als het om de mevrouw gaat.

Keuken in wording.

Een kort en koud intermezzo in Nederland.