Volgens mij was het 2008, toen ik met René de Transalp ging doen. Ik zocht een manier om mijn indrukken te delen met diegenen die dat leuk zouden vinden. En zo kwam ik bij Twitter uit. Overigens lang voordat iemand in Nederland Elon Musk kende. De eerste keer dat ik iets over Twitter hoorde, was op de radio (Hilversum 1 toen nog, denk ik). ’s Avonds in de auto. Een programma waarin Francisco van Jole heel enthousiast uitlegde wat Twitter was en wat een geweldige ontwikkeling dit zou betekenen. Het leek mij helemaal niks. Een tweet bestond uit maximaal 160 tekens (een SMS-je namelijk). Maar je had maar maximaal 140 tekens voor eigen tekst. De rest was voor de digitale adressering. Die tweet moest ik versturen naar een telefoonnummer in Duitsland. En via dat telefoonnummer werd de bijdrage doorgestuurd naar de mensen die zich daarvoor aangemeld hadden. En verduld, het werkte! Jammer dat ik me onderweg niet meer kon herinneren of ik nu 140 of 160 tekens ter beschikking had. Dus af en toe viel de clou uit de tweet. Sorry. Maar ik zat dus regelmatig, tot ergernis van René, ergens even een tekstje te typen. Op de mobiele telefoon (geen smartphone!) die ik van de Postbank had gekregen omdat ik…. ik weet het niet meer.
Later heb ik Twitter vervangen door Facebook. Daarop kon je veel meer tekst kwijt én foto’s! Dat was pas leuk. Maar dat was te mooi om waar te zijn. Ik bleek de zakken van Mark Zuckerberg te spekken, die stiekem mijn gegevens verkocht aan bedrijven.
Dus, wat dan? Bloggen natuurlijk! Dat ging ik doen. Volgens mij begon dat met de Great Divide Mountain Bike Route die ik in 2013 met René heb gefietst. Ik had nog steeds Facebook, maar gebruikte dat vooral om te vertellen dat ik weer een blog had gepubliceerd. De blog gaf me de mogelijkheid om te vertellen wat ik wilde en hoe ik dat wilde. Betaald, dus zonder dat mijn gegevens stiekem verkocht werden aan bedrijven die mij met advertenties wilden bestoken. Ik vond het ook heel leuk om te doen. Vaak zat ik in de lange uren die ik op de fiets zat te overpeinzen wat ik die avond zou schrijven. Volop tijd daarvoor, want niet elke kilometer vroeg evenveel aandacht. En dan was het meestal heel leuk, en soms iets minder, om die uitgekristalliseerde gedachten op mijn blog te zetten. Behalve heel veel leuke reacties, heeft het me ook een paar fijne fotoboeken opgeleverd. Met verhalen én foto’s.
De aanleiding om te beginnen was dus het fietsen. Vooral de bijzondere fietstochten. De aanleiding om te stoppen is wat banaler. Ik fiets nauwelijks meer. Dus waar blog ik nog over? Mijn leven in Portugal. Maar het mooie van het fietsleven was dat het volop tijd gaf om na te denken. En dat leverde blogstof op. Maar tegenwoordig ben ik veel te druk om na te denken…..
Daar komt bij dat ook in de blogwereld het geld heerst. Mijn oude leverancier is overgenomen door een ander bedrijf. En de nieuwe eigenaren voegen allerlei mogelijkheden toe aan de software. Mogelijkheden waar ik niks mee doe. Maar die hen wel de legitimiteit verschaffen om de prijs weer fiks te verhogen. En dat zette me aan het denken. Het is niet zo dat ik het geld niet kan missen, maar het wordt me te duur. Ik ben ook dol op Bossche Bollen, maar als die morgen een tientje kosten laat ik ze staan. Zoiets is het.
Ik heb met veel plezier geblogd. Genoten van jullie reacties en het meeleven met mijn/onze avonturen. Het fietsvirus is een beetje als het coronavirus. Het is naar de achtergrond verschoven, we hebben het er niet meer zo vaak meer over, maar het is niet weg. Dus wie weet maak ik nog eens een comeback. Op wat voor manier dan ook.
Ter afsluiting nog een verzameling van voor mij tekenende foto’s van mijn fietstochten!

2008 Transalp

2009 Trans-Pirinaïka

2010 Grens Kosovo-Montenegro

2011 PBP – antieke fiets

2012 Bulgarije

2013 GDMBR

2014 Rondje Bodensee

2015 Berlijn – Apeldoorn

2015 Engeland-Frankrijk

2017 Salar de Uyuni

2018 Malaga-Valencia

2018 Rondje Dresden

2019 Rondje Midden-Europa

2020 Op naar Portugal